شعر//

گزیده ای از مثنوی بلند جناب حر(ره) که توسط حاج علی انسانی سروده شده است

ديد خود را در کنار نور و نار

با خدا و با هوي در گير و دار

گفت از چه زار و در وا مانده اي

کاروان راهي و درجا مانده اي

نيست اين در بسته راهت مي دهند

دو جهان با يک نگاهت مي دهند

غرقه خود را ديد و از بهر حيات

دست و پا زد سوي کشتي نجات

تائبم بگشا به رويم باب را

دوست مي دارد خدا توّاب را

اي سراپا آبرو خاکم به سر

پيش زهرا آبرويم را مبر

بعد از اين خشکيده بر لب خنده ام

بسکه از طفلان تو شرمنده ام

مهربان آلوده ام پاکم نما

زير پاي زينبت خاکت نما

ديد حر از پاي تا سر حُر شده

سنگ جسته گوهر خود ، دُر شده

رو به سويش کرد شاه عالمين

گفت با حر اينچنين مولا حسين

با سپاهت راه ، سد کردي به من

نيستي بد گر چه بد کردي به من

تو نبودي قلب پر غم داشتم

در سپاهم حُر تو را کم داشتم

ما پي امداد تو بر خواستيم

گر تو پيوستي به ما ، ما خواستيم

عذر کمتر جو که در اين بارگاه

عفو مي گردد به دنبال گناه

توبه را ما ياد آدم داده ايم

ما برائت را به مريم داده ايم

مُرده را ما خود مسيحا مي کنيم

درد را عين مداوا مي کنيم

نيستي در بين ما ديگر غريب

دوست مي دارم تو را مثل حبيب

سربلندي خصم دون پستت گرفت

خاک پاي مادرم دستت گرفت

گر چه صد جرم عظيم آورده اي

غم مخور رو بر كريم آورده اي

آب از سر چشمه ي تو گل نبود

سركشي از نفس بود از دل نبود

تو بدي كردي ولي بد نيستي

خوب دادي امتحان رد نيستي

گفت مس رفتم طلا بر گشته ام

نه طلا بل کيميا برگشته ام

از درش اکسير اعظم رفتم

يک نگه کرد و دو عالم يافتم

از ميان خيمه هاي بوتراب

يک صدا مي آيد آنهم آب آب

من نه باکم از هزاران لشکر است

ترس من از اشک چشم اصغر است

پناهیان در دومین شب سخنرانی خود در بزرگترین مراسم عزاداری اساتید و نخبگان دانشگاهی، در جمع دانشجویان، دانشگاهیان و فارغ التحصیلان دانشگاهي که در مسجد دانشگاه امام صادق(ع) گرده هم آمده بودند، در یک پاسخ تحلیلی به این سوال که «چرا الان نوبت بازگشت بشریت به اباعبدالله(ع) فرارسیده است؟»، با اشاره به آیه‌ای از قرآن کریم که فلسفۀ بلاء و بن‌بست‌های مادی را بازگشت انسان‌ها می‌داند، گفت: « همان‌طور که یک انسان وقتی به بن‌بست می‌رسد و از همه‌جا ناامید می‌شود به فطرت خود باز می‌گردد، جامعۀ بشری نیز وقتی به بن‌بست می‌رسد، به فطرت خود باز می‌گردد. و الان بشریت به بن‌بست رسیده است»

دانلود

به گزارش رجانيوز، این استاد حوزه و دانشگاه پس از اشاره به طراحی خداوند برای حرکت اختیاری انسان و مدل گرایش‌های «قوی‌تر ولی پنهان» در مقابل «ضعیف‌تر ولی آشکار»، علت طولانی شدن دوران فریب با «لیبرالیسم» را استفاده تقلبی لیبرالیسم از عباراتی مانند «بازگشت به خویشتن» و «خودت باش» دانست. در حالی که واقعیت این است که خداوند نیز همین را می‌فرماید با این تفاوت که خداوند می‌گوید: «خودِ پنهانت باش» و غربی‌ها می‌گویند: «خودِ آشکارت باش»

حجت الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان در انتهای صحبت خود با مطرح کردن این سوال که «چرا امروز که نوبت بازگشت به فطرت است، باید به اباعبدالله(ع) بازگردیم؟» گفت: مکشوف‌ترین و شکوفاترین بخش فطرت انسان «حسین(ع)» است. تنها تجربه‌ای که از قسمت مکشوف قلب و فطرت خود می‌توانیم داشته باشیم، محبت اباعبدالله الحسین(ع) است و بخش‌های دیگر فطرت به این سهولت قابل دستیابی نیست.

بخش‌هایی از دومین شب سخنرانی علیرضا پناهیان در دانشگاه امام صادق(ع) با موضوع: «رازهای عاشورا؛ راه سلوک، رمز ظهور» را در ادامه می‌خوانید:

زمانه در حال بازگشت به فطرت است/ مقدمات ظهور را باید بر اساس فرامینی که عاشورا به ما می‌دهد فراهم کنیم

· اولویت امروز ما درک دوباره و عمیق‌ترِ عاشوراست. ما باید به اباعبدالله(ع) بازگردیم و بار دیگر عاشورا را برای خود بازتعریف کنیم. باید رازهای عاشورا را درک کنیم، سلوک خود را بر اساس رازهای عاشورا تنظیم کنیم و مقدمات ظهور را بر اساس فرامینی که عاشورا به ما می‌دهد فراهم کنیم. باید رازهای عاشورا را رمزِ عملیات فردی و اجتماعی خود برای رسیدن به مقام قرب و مقام ظهور قرار دهیم.

· اما چرا امروز زمانۀ ما نیازمند حسین(ع) است و چرا نوبت بازگشت بشریت به اباعبدالله(ع) فرارسیده است؟ حالا که بشریت در حال بازگشت به فطرت است چرا در میان همۀ گرایش‌های فطری باید به حسینِ فطری بازگردد؟

· یکی از مواقعی که انسان به فطرت خود بازگشت می‌کند بعد از سَرخوردگی و رسیدن به بن‌بست است. اصلاً خداوند برای بندگان خود بلا و گرفتاری قرار می‌دهد تا شاید به خودشان بازگردند. خداوند می‌فرماید:«و همانا ما پيغمبرانى به سوى امت‌های پيش از تو فرستاديم، پس (چون اطاعت نكردند) به بلاها و مصيبتها گرفتارشان ساختيم، شايد روى تضرع به درگاه ما آورند؛ وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلىَ أُمَمٍ مِّن قَبْلِكَ فَأَخَذْنَاهُم بِالْبَأْسَاءِ وَ الضرََّّاءِ لَعَلَّهُمْ يَتَضرََّعُون»(انعام/42) این همان تضرعی است که می‌تواند انسان را به خلوص برساند.

جامعۀ بشری نیز مانند یک انسان، وقتی به بن‌بست می‌رسد به فطرت خود باز می‌گردد/ امروز زمان بازگشت به فطرت برای جامعۀ بشری فرارسیده است

· در براهین فطری اثبات وجود خدا می‌گویند: وقتی دستت از همه‌جا کوتاه شد باز هم به دنبال کسی می‌گردی که دستت را بگیرد و او خداوند مهربان است. همان‌طور که یک انسان وقتی به بن‌بست می‌رسد و از همه‌جا ناامید می‌شود به فطرت خود باز می‌گردد، جامعۀ بشری نیز وقتی به بن‌بست می‌رسد، به فطرت خود باز می‌گردد. اصل بازگشت به فطرت هنگامِ بن‌بست‌ها برای یک انسان و یک جامعه تفاوتی ندارد، منتها برای انسان‌ها هر موقعی ممکن است پیش بیاید اما برای یک جامعه بعد از عمری حیات، تحرک، تحول و تطور پدید خواهد آمد و امروز زمان این بازگشت به فطرت برای جامعۀ بشری فرارسیده است.

· فلسفۀ بلایا و گرفتاری‌ها، طلوع فطرت در قلب سیاه انسان است. بن‌بست‌ها و افسردگی‌ها انسان‌ها را به فطرت باز می‌گرداند و فقط در این هنگام کمی راهنمایی، دلجویی و روشن‌گری لازم است. امروز زمانۀ بازگشت به فطرت برای بشریت فرارسیده است و نظامِ مقدس جمهوری اسلامی و این انقلاب باعظمت برای این است که به مردم کمک کند تا به فطرت خویش بازگردند و به معنای دیگر برای این است که «انسان‌سازی» کند. حضرت امام(ره) می‌فرماید: «... انقلاب اسلامى ما وجهه‏هاى مختلف دارد: انقلاب براى برانداختن رژيم فاسد، و انقلاب براى بپاداشتن رژيم حق، و اميد است كه انقلاب براى ساختن انسان و يك مملكت انسانى [باشد]»(صحیفۀ امام/ج8/ص317)

بدترین مفاسد تاریخ بشر ولیدۀ دموکراسی و لیبرالیسم است

· امروز بشریت به بن‌بست رسیده است و دیگر کسی نیست که راهی جلوی پای بشر قرار دهد. بگذریم از افراد نادانی که هنوز در دامِ دموکراسی گرفتار هستند و حتی بعد از دیدن تجربۀ شکست‌خوردۀ دموکراسی، باز هم به آن دلبسته‌اند. یقیناً حرکت عظیم بشری با نادانیِ کسانی که درگیرِ الفاظ کتابه‌ای هستند متوقف نخواهد شد.

· واقعیت این است که بدترین مفاسد تاریخ بشر ولیدۀ دموکراسی و لیبرالیسم است که آخرین راه نجات بشر بوده و سال‌هاست بعد از آن هیچ کس طرحی برای نجات عالم ندارد. این همان وعده‌ای است که به ما داده‌اند و فرموده‌اند قبل از ظهور حضرت، خلأ تئوریک پدید می‌آید و هر کسی ادعایی برای ادارۀ جامعۀ بشری دارد، بطلان ادعای او به اثبات می‌رسد و امام زمان(ع) در یک خلأ تئوریک، ظهور خواهد کرد. این یکی از قواعد بسیار محکم و تردید ناپذیرِ ظهور است.

· امام صادق(ع) در این‌باره می‌فرمایند: «امر فرج رخ نخواهد داد مگر بعد از آنكه هر گروه و دسته‌اى حكومت بر مردم را به دست گيرد، تا دیگر كسى نگويد که اگر ما حاكم مى‌شديم عدالت را مى‌گسترانديم. بعد از اين، قائم حق و عدل گستر قيام مى‌كند؛ مَا يَكُونُ هَذَا الْأَمْرُ حَتَّى لَا يَبْقَى صِنْفٌ مِنَ النَّاسِ إِلَّا و قَدْ وُلُّوا عَلَى النَّاسِ حَتَّى لَا يَقُولَ قَائِلٌ إِنَّا لَوْ وُلِّينَا لَعَدَلْنَا ثُمَّ يَقُومُ الْقَائِمُ بِالْحَقِّ وَ الْعَدْلِ»(غیبت نعمانی/274) همچنین امام باقر(ع) می‌فرمایند: «حکومت ما آخر‌ حکومتها‌ خواهد بود و هیچ (شخص یا گروهی) که آنها را حکومتی باشد، باقی نخواهد ماند مگر اینکه قبل از ما حکومت کرده باشند، (این موضوع به خاطر این است که) بعد از دیدن سیره و روش حکومت ما نگویند که اگر ما نیز حاکم می‌شدیم همین‌گونه حکومت می‌کردیم و این قول خداوند است که‹وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ›؛ دَوْلَتُنَا آخِرُ الدُّوَلِ وَ لَنْ يَبْقَى أَهْلُ بَيْتٍ لَهُمْ دَوْلَةٌ إِلَّا مَلَكُوا قَبْلَنَا لِئَلَّا يَقُولُوا إِذَا رَأَوْا سِيرَتَنَا «إِذَا مَلِكْنَا سِرْنَا مِثْلَ سِيرَةِ هَؤُلَاءِ» وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ»(الغیبه-للطوسی/ص472)

چرا اهالی رسانه «سرگشتگیِ انسان در غرب» را برای ما و جهانیان به تصویر نمی‌کشند؟

· خلأ تئوریکی که امروز در عالم پدید آمده است فقط یک خلأ نظری نیست، بلکه گرفتاری‌هایی که ابناء بشر راهی برای نجات از آنها پیدا نمی‌کنند به این خلأ تئوریک واقعیت بخشیده است. این انسانِ واخورده و سَرخورده که دیگر نمی‌شود او را فریب داد و دیگر نمی‌شود او را با لاطائلات سرگرم و با شهوات دلگرم کرد، باید به کجا پناه ببرد؟

· این از عدم درایتِ سینماگران و اهالیِ رسانه است که سرگشتگیِ انسان در غرب را برای ما و برای همۀ جهانیان به تصویر نمی‌کشند. باید بروند و این بن‌بست‌ها، این افسردگی‌ها و سرخوردگی‌هایی که در آن سوی مرزهای ما جریان دارد را به همه نشان دهند. شکار کردن این افسردگی‌هایی که امروز در جانِ جوامع بشری جریان دارد کارِ اهالیِ رسانه است که اگر عقل و هوش و درایت و توفیقی داشته باشند می‌توانند این صحنه‌ها را شکار کنند و به نمایش درآورند.

کسانی که معجزۀ «افول آمریکا» و «رشد انقلاب» را نمی‌بینند و ایمان نمی‌آورند، دل‌های سیاهی دارند که مانعِ فهم آنها شده

· باید این بن‌بست‌ها را دید و امروز کیست که این واقعیت‌های عالم را نبیند؟! هرچند برخی هستند که دیدن این واقعیت‌های آشکار عالم نیز بر قلبِ سیاهشان اثری ندارد. در زمان رسول خدا(ص) نیز انسان‌هایِ رذلی بودند که از ایشان معجزه طلب کردند و گفتند: «آن درخت را به خاطر ما صدا كن كه از ريشه درآيد و جلو آمده در برابرت بايستد» و حضرت این کار را به همان شکلی که آنها خواسته بودند به اذن خدا انجام دادند ولی آنها باز هم ایمان نیاوردند و گفتند: «او ساحرى است دروغگو، و جادوگرى است عجيب!» (ثُمَّ قَالَ ص يَا أَيَّتُهَا الشَّجَرَةُ إِنْ كُنْتِ تُؤْمِنِينَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ تَعْلَمِينَ أَنِّي رَسُولُ اللَّهِ فَانْقَلِعِي بِعُرُوقِكِ حَتَّى تَقِفِي بَيْنَ يَدَيَّ بِإِذْنِ اللَّه... ؛ نهج البلاغه/خطبۀ 192)

· آن کافران، آدم‌های احمق و نادانی نبودند بلکه به شدت رذل و بیماردل بودند. از همین قبیل آدم‌های رذل، امروزه و در زمانۀ ما نیز هستند که با وجود اینکه با چشمان خود واقعیت‌ها را می‌بینند، باز هم به حقانیت این انقلاب ایمان نمی‌آورند. با چشمان خود می‌بینند که مدیریت کلان این جامعه در اوجِ همۀ محرومیت‌ها و فشارها، سی‌ سال است که این جامعه را به پیش می‌برد به نحوی که نسبت به سی ‌سالِ قبل آن را به رشدی رسانده است که همه اعتراف دارند. در حالی که مدیریت کلان در پیشرفته‌ترین جوامع غربی یعنی آمریکا سی سال است که علی‌رغم غارت همۀ دنیا، عقب‌تر نشسته و افول کرده است. پس باید بفهمند که مدیریت کلان در جامعۀ ما بهتر از مدیریت کلان در آمریکاست اما این آدم‌های رذل معادله‌ای به این سادگی را نمی‌فهمند و این معجزۀ الهی را درک نمی‌کنند.

چرا آمریکا که تمام امکانات عالم را در دست داشتند بعد از سی سال افول کرد؟

· آمریکایی‌ها که تمام امکانات عالم را در دست داشتند چرا بعد از سی سال افول کردند و به اینجا رسیدند؟ مگر اینکه یک آدم نادان در این میانه پیدا شود و بگوید که اساساً آمریکایی‌ها علاقه داشتند افول کنند! و الا این مسأله کاملاً واضح و روشن است و انطباق با سنت‌های قطعیِ الهی است.

· کسانی که این معجزه را می‌بینند و ایمان نمی‌آورند دل‌های سیاهی دارند که مانعِ فهم آنها می‌شود. خداوند در مورد این قبیل افراد می‌فرماید: «آنان دل‏هایی دارند كه با آن فهم نمى‏كنند چشم‏هایی دارند كه با آن نمى‏بينند گوش‏هایی دارند كه با آن نمى‏شنوند؛ لهَُمْ قُلُوبٌ لَّا يَفْقَهُونَ بهَِا وَ لهَُمْ أَعْينُ‏ٌ لَّا يُبْصِرُونَ بهَِا وَ لهَُمْ ءَاذَانٌ لَّا يَسْمَعُونَ بهَِا»(اعراف/179)

طراحی خداوند برای حرکت اختیاری انسان: گرایش‌های «قوی‌تر ولی پنهان» در مقابل «ضعیف‌تر ولی آشکار»

· اما فطرت چیست؟ خداوند انسان را اشرف مخلوقات قرار داد و موجودی آفرید که با اختیار خود و آگاهانه و آزادانه به سمت خدا حرکت کند. موجودات دیگری بودند که بی‌اختیار به سمت خدا حرکت می‌کردند، اما مخلوقی که با اختیار خودش به سمت خدا حرکت کند، شریف‌تر و ارزشمندتر خواهد بود.

· این مخلوق جدید، یعنی انسان، اگر فقط گرایش به خوبی‌ها داشته باشد، حرکت او به سمت خدا، مانند ملائکه، بی‌اختیار خواهد بود. و اگر فقط گرایش به بدی‌ها داشته باشد، امکان حرکت او به سمت خدا نخواهد بود. زیرا گرایشی به خوبی‌ها ندارد. لذا باید گرایش‌های خوب و بد هر دو در انسان قرار می‌گرفت. لذا طراحی خداوند برای اینکه حرکت انسان به سوی او بتواند شکل بگیرد این‌گونه بوده است که گرایش‌ِ به خوبی و بدی – هر دو- را در وجود او قرار داده است؛ اما گرایش‌ به خوبی را «قوی‌تر» ولی «پنهان» قرار داده و گرایش به بدی را «ضعیف‌تر» ولی «آشکار» قرار داده است.

· بر اساس این طراحی خداوند، انسان ابتداءً با گرایش‌های سطحیِ خود‌ که می‌توانند او را به سمت بدی بکشانند مواجه می‌شود. (دقت کنید که این گرایش‌های سطحی در ابتدا بد نیستند ولی می‌توانند انسان را به بدی «بکشانند») انسان اول این گرایش‌ها را تجربه می‌کند و بعد باید تلاش کند گرایش‌های بد را کنار بزند و به سراغ گرایش‌های خوب برود.

· کار پیامبران کشف گرایش‌های خوبِ پنهان انسان‌هاست که به این گرایش‌ها فطرت می‌گویند. فطرت بخش باعظمت روح انسان است که پنهان است و باید کم‌کم آشکار شود. پیامبران می‌آیند به انسان‌ها تلنگر می‌زنند و تذکر می‌دهند تا این گرایش‌های پنهان آشکار شوند و انسان‌هایی که از فطرت خویش فاصله گرفته‌اند را دعوت می‌کنند که به خویشتن بازگردند. به همین خاطر است که پیامبر اکرم(ص) می‌فرماید: «مَنْ‏ عَرَفَ‏ نَفْسَهُ‏ فَقَدْ عَرَفَ‏ رَبَّهُ‏»(غررالحکم /301) یعنی معرفت به این فطرت پاک، عین معرفت به پروردگار عالم است.

چرا مردم طولانی‌ترین دوران فریب را با «لیبرالیسم» پشتِ سر گذاشتند؟

· آیا می‌دانید که در غرب انسان‌ها را با چه چیزی فریب داده‌اند؟ با عبارت‌ تقلبیِ «بازگشت به خویشتن» یا عباراتی مانند «خودت باش» که اینها ترجمۀ تقلبی و دروغینی برای «مَنْ‏ عَرَفَ‏ نَفْسَهُ» هستند. چرا مردم با لیبرالیسم فریب خوردند و طولانی‌ترین دوران فریب را با لیبرالیسم پشتِ سر گذاشتند؟ چون با عبارتِ بسیار فریبندۀ «خودت باش» یا «آزاد باش» و «هر چه دلت می‌خواهد» مردم را فریب دادند. واقعش این است که خداوند نیز همین را می‌فرماید با این تفاوت که خداوند می‌گوید: «خودِ پنهانت باش» و غربی‌ها می‌گویند: «خودِ آشکارت باش»

رازِ دلبری آثار سینمایی هالیوود، دعوت به «خود آشکار» به جای «خود پنهان»

· اگر یک هنرمندِ خوب بداند رازِ دلبری آثار سینمایی هالیوود چیست و راز فریب دادن لیبرالیسم چه بوده است می‌تواند این فریب را به مردم نشان دهد و مردم را نجات دهد. راز موفقیت مارکسیست‌ها نیز استفاده از شعارِ فریبنده و قلابیِ «عدالت» بود. عدالت را به دروغ به مساوات و کمونیسم (جامعۀ اشتراکی) ترجمه کردند و مردم را فریب دادند، البته این فریب چندان طول نکشید. غربی‌ها بازگشت به خویشتن را به اومانیسم و به گرایش‌های سطحی انسان ترجمه کردند و به این وسیله دلبری کردند و مردم را فریب دادند. امروز این فریب بزرگ نیز معلوم شده است و نوبت بازگشت به فطرت است.

چرا امروز که نوبت بازگشت به فطرت است، باید به اباعبدالله(ع) بازگردیم؟/ مکشوف‌ترین بخش فطرت انسان، «حسین(ع)» است

· اما چرا امروز که نوبت بازگشت به فطرت است، باید به اباعبدالله(ع) بازگردیم؟ نقش امام حسین(ع) در این میان چیست؟ باید گفت شکوفاترین بخش فطرت انسان و نقطۀ نورانیِ قلب انسان «حسین(ع)» است. تنها تجربه‌ای که از قسمت مکشوف قلب و فطرت خود می‌توانیم داشته باشیم، محبت اباعبدالله الحسین(ع) است و بخش‌های دیگر فطرت به این سهولت قابل دستیابی نیست.

· امام صادق (ع) می‌فرماید: «وقتی خدا خیر بنده‌ای را بخواهد یک نقطۀ نورانی در قلبش می‌گذارد که به واسطۀ آن گوش و قلبش روشن می‌شود ؛ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَيْراً نَكَتَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةً مِنْ نُورٍ فَأَضَاءَ لَهَا سَمْعُهُ وَ قَلْبُه(کافی/ج2/ص214) امام صادق (ع) در روایت دیگری می‌فرمایند: «هر کس که خدا برایش خیر بخواهد، در قلب او محبت امام حسین(ع) و محبت زیارت امام حسین(ع) را قرار می‌دهد؛ مَنْ‏ أَرَادَ اللَّهُ‏ بِهِ‏ الْخَيْرَ قَذَفَ‏ فِي‏ قَلْبِهِ‏ حُبَ‏ الْحُسَيْنِ‏ ع وَ حُبَّ زِيَارَتِه»(کامل الزیارات/ص142)‏ این همان اولین نقطۀ نورانی و روشنی است که خدا در قلب کسی که خیرش را می‌خواهد قرار می‌دهد.

· فطرت اگر شکوفا بشود آتش می‌زند. فطرت اگر شکوفا بشود چیزی از آن بعد خاکی وجود انسان باقی نمی‌گذارد. و ما سهل‌ترین و بهترین تجربه‌ای که از فطرت شکوفا شده می‌توانیم داشته باشیم حسین است.

هیچ تمایلی نمی‌تواند جلوی قدرت فطرت شکوفا شده را بگیرد

· وقتی فطرت شکوفا شود، این همان گرایش قوی پنهان است که آشکار شده. دیگر یک تمایل ضعیف نیست که به راحتی بتوان ازش عبور کرد. وقتی فطرت شکوفا شود، دیگر هیچ تمایل دیگری هم نمی‌تواند جلویش را بگیرد. الان چه تمایلی می‌تواند جلوی شما را بگیرد که دهۀ محرم هیئت نروید. اگر یک میلیارد تومان به شما بدهند که عاشورا به جای سینه‌زنی و عزاداری بروی تفریح، قبول نمی‌کنید. می‌گویید: من اگر عاشورا سینه‌زنی نکنم، می‌میرم. این قدرت فطرت شکوفا شده است.

· پیامبران هم رسالتشان همین بوده است که قلب انسان را باز کنند. لذا موفق ترین بخش رسالت پیامبر اعظم(ص) حسین است. در واقع حسین(ع) با کربلای خود به رسول خدا(ص) عرضه داشت: «یا رسول الله، من فطرت امت تو را تا قیامت روشن می‌کنم. کافی است کسی از کنار کربلای من کمی عبور کند...»

برای سلوک معنوی هم با حسین(ع) باید حرکت کرد

· برای سلوک معنوی هم با حسین(ع) باید حرکت کرد. تا فطرت‌تان غبار گرفت، رو کنید به طرف حرمش، بگویید: صلی الله علیک یا اباعبدالله ...، به همین دلیل بر طبق آن روایت فرمود: «روز عرفه هم خداوند اول به زائرین کربلا نگاه می کند» چون آنها شکفته‌تر از حاجیان هستند. اینها شعار نیست؛ اینها سراسر شعور است. وقتی فطرت آدم شکوفاتر می‌شود، تاییدهای قلبی‌اش رو می‌آید.

·همۀ اهل عالم را با حسین(ع) آشنا کنید. تا آشنا شوند، می‌گویند انگار سالهاست حسین(ع) را می‌شناسیم. حسین(ع) نقطه عزیمت برای نجات بشریت است. حسین(ع) نقطۀ عزیمت حرکت و سلوک فردی ما هم هست. با حسین انسان، آدم می شود؛ و خود را می‌یابد. اما چرا حسین(ع) شکوفاترین بخش فطرت انسان است؟ به خاطر آن زخم هایی که در روز عاشورا شکوفه زد بر پیکر ...

دانلود

يازده شب عزاداري به مناسبت ايام عزاي سيد الشهدا به همت هيات ميثاق با شهداء بسيج دانشجويي دانشگاه امام صادق عليه السلام در مسجد اين دانشگاه و با سخنراني حجت الاسلام پناهيان و مداحي ميثم مطيعي برگزار مي‌شود.

براي رويت متن مستند مقاتل و روضه‌ها نيز به اين آدرس مراجعه كنيد.

روضه شب دوم محرم 91 | میثم مطیعی

متن مستند روضه به همراه ترجمه:

اسد الغابة، ابن اثیر جزری، ج ۲، ص ۳۸۹٫

فَخرجتُ معه عَلَى شَاطِئِ الفُرات، فعَدَلَ عَنِ الطَّریق وَ وَقََفَ و وَقَفنَا حَولَه، فقال بیده: هذا موضعُ رِواحِلهم، و مُناخُ رِکابِهم و مُهَراقُ دِمائِهِم، بأبی مَن لا ناصرَ له فی الأرضِ ولا فی السَّماء إلا اللهُ! فلما قُتِلَ الحسینُ خرجتُ حتَّى أتیتُ المکانَ الذی قَتَلُوه فیه، فإذا هو کَما قال، ما أخطأَ شَیئاً.

ترجمه: راوی می گوید با علی علیه السلام بر کناره فرات بیرون آمدیم که از راه کناره گرفت و ایستاد و ما هم گرد او ایستادیم. با دستش اشاره کرد و فرمود: این جا جایگاه اسباب سفر و خوابگاه مرکب هایشان و محل ریختن خونشان است. پدرم فدای آن که در زمین و آسمان یاوری جز خدا ندارد. راوی میگوید هنگامی که امام حسین علیه السلام کشته شد بیرون آمدم تا به مکانی که او را در آن جا کشته بودند رسیدم. درست همانگونه بود که امام علی علیه السلام گفته بود و حرفش کوچکترین خطایی نداشت.

لهوف، سید بن طاووس، ص ۸۰- ۸۱

فَلَمَّا وَصَلَهَا قَالَ مَا اسْمُ هَذِهِ الْأَرْضِ فَقِیلَ کَرْبَلَاءُ فَقَالَ‏ اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنَ الْکَرْبِ وَ الْبَلَاءِ ثُمَّ قَالَ هَذَا مَوْضِعُ کَرْبٍ وَ بَلَاءٍ انْزِلُوا هَاهُنَا مَحَطُّ رِحَالِنَا وَ مَسْفَکُ دِمَائِنَا وَ هُنَا مَحَلُّ قُبُورِنَا بِهَذَا حَدَّثَنِی جَدِّی رَسُولُ اللَّه‏.

ترجمه: در روز دوم محرّم به کربلا رسیدند، امام حسین علیه السّلام پرسید: «نام این زمین چیست؟» گفته شد: کربلا فرمود: ، خدایا من پناه مى‏برم به تو از اندوه‏ و بلا. سپس فرمود: «اینجا محل اندوه و بلا است، فرود آیید.» در همین جا فرود آیید، سوگند به خدا همین جا جاى پیاده شدن ما و محل ریختن خون ما و محل قبرهاى ما است. سوگند به خدا در همین جا اهل بیت من به اسیرى برده شوند. جدّم رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله و سلم به من چنین خبر داده است.

لهوف، سید بن طاووس، ص ۱۳۳-۱۳۴

قَالَ فَوَ اللَّهِ لَا أَنْسَى زَیْنَبَ بِنْتَ عَلِیٍّ تَنْدُبُ الْحُسَیْنَ وَ تُنَادِی بِصَوْتٍ حَزِینٍ وَ قَلْبٍ کَئِیبٍ ….

یَا مُحَمَّدَاهْ بَنَاتُکَ سَبَایَا وَ ذُرِّیَّتُکَ مَقْتَلَةً تَسْفِی عَلَیْهِمْ رِیحُ الصَّبَا وَ هَذَا حُسَیْنٌ مَجْزُوزُ الرَّأْسِ مِنَ الْقَفَا مَسْلُوبُ الْعِمَامَةِ وَ الرِّدَاءِ بِأَبِی مَنْ‏ أَضْحَى‏ عَسْکَرُهُ فِی یَوْمِ الْإِثْنَیْنِ نَهْباً بِأَبِی مَنْ فُسْطَاطُهُ‏ مُقَطَّعُ الْعُرَى بِأَبِی مَنْ لَا غَائِبٌ فَیُرْتَجَى وَ لَا جَرِیحٌ فَیُدَاوَى بِأَبِی مَنْ نَفْسِی لَهُ الْفِدَاءُ بِأَبِی الْمَهْمُومُ حَتَّى قَضَى بِأَبِی الْعَطْشَانُ حَتَّى مَضَى بِأَبِی مَنْ شَیْبَتُهُ تَقْطُرُ بِالدِّمَاءِ بِأَبِی مَنْ جَدُّهُ مُحَمَّدٌ الْمُصْطَفَى بِأَبِی مَنْ جَدُّهُ رَسُولُ إِلَهِ السَّمَاءِ بِأَبِی مَنْ هُوَ سِبْطُ نَبِیِّ الْهُدَى بِأَبِی مُحَمَّدٌ الْمُصْطَفَى بِأَبِی خَدِیجَةُ الْکُبْرَى بِأَبِی عَلِیٌّ الْمُرْتَضَى ع بِأَبِی فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ سَیِّدَةُ النِّسَاءِ بِأَبِی مَنْ رُدَّتْ لَهُ الشَّمْسُ صَلَّى. قَالَ الرَّاوِی: فَأَبْکَتْ وَ اللَّهِ کُلَّ عَدُوٍّ وَ صَدِیق…‏

ترجمه: راوی می گوید: سوگند به خدا زینب دختر على علیه السّلام را فراموش نمى‏کنم که با آهى جانکاه براى حسین علیه السّلام مى‏گریست و با صداى اندوهبار، و قلبى پر درد صدا مى‏زد: فریاد اى محمّد! دخترانت را اسیر کرده‏اند، فرزندانت کشته شده‏اند و باد صبا بر بدنشان مى‏وزد، این حسین تو است که سرش را از پشت گردنش جدا نموده‏اند، عمامه و لباسش را به یغما برده‏اند.

پدرم به فداى آن کسى که روز دوشنبه‏ خیمه‏هایش غارت شد، پدرم به فداى آن کسى که طنابهاى خیمه‏اش بریده شد، پدرم به فداى کسى که نه به سفرى رفت که امید بازگشت در آن باشد و نه آن گونه مجروحى است که درمان گردد، پدرم و جانم قربان او باد.

پدر و مادرم به فداى آن شخصى که با غمهاى بسیار جان سپرد، پدرم به فداى آن لب تشنه‏ات که با لب عطشان به شهادت رسید، پدرم به فداى آن کسى که قطرات خون از محاسن شریفش مى‏ریزد، پدرم به فداى آن کسى که جدّش رسول خداى آسمان است، پدرم به فداى آن کسى که نبیره پیامبر هدایت است، پدرم به فداى کسى که ستوده برگزیده است، پدرم به فداى فرزند خدیجه کبرى علیها السلام و على مرتضى علیه السّلام و فاطمه زهرا علیها السلام، سرور زنان بهشت است، پدرم به فداى فرزند آن کسى که خورشید براى او بازگشت تا نمازش را بخواند. راوی می گوید: سوگند به خدا همه حاضران از دشمن و دوست (با دیدن حال زینب علیها السلام) گریستند.

وقتی از امام صادق(ع) درباره ماندن «محمد حنفیه» در مدینه و عدم همراهی سیدالشهدا(ع) سؤال شد، ایشان به نامه امام حسین(ع) هنگام خروج از مدینه اشاره کرد.

به گزارش خبرنگار «تکیه خبر» خبرگزاری فارس، یکی از مواردی که اطلاعات درست و صحیحی را از زندگانی و نحوه شهادت امام حسین علیه‌السلام در اختیار ما قرار می‌دهد دسترسی به منابع مطمئن و متقن است. کتاب مقتل «لهوف» سید بن طاووس از جمله آثار مکتوب مستندی است که وقایع و جریاناتی را که شهادت حسین بن علی علیه‌السلام و هفتاد و دو تن از یارای باوفای ایشان رقم زد را به طور واقعی و به دور از هر گونه تحریف و خرافاتی بیان کرده است.

از این رو همزمان با فرارسیدن ایام شهادت حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام، بر آن شدیم تا با ذکر مطالبی از کتاب «لهوف» سید بن طاووس را برای عاشقان و علاقه‌مندان حسینی بازگو کنیم. بخش دوم این نوشتار در پی می‌آید:

* خطبه پر شور حسین(ع) و اشتیاق حضرت برای شهادت

امام حسین (ع) آن هنگام که آهنگ خروج از مکه را کرد، به پا خاست و (خطبه پر شوری خواند و) فرمود:

«حمد و سپاس مخصوص پروردگار است، خدایی که آنچه را که اداره کند عملی می‌سازد و نیرویی جز نیروی خداوند نیست. درود خداوند بر رسول گرامی او باد.

خط مرگ چونان اثر گردنبند در گردن دختران جوان، بر فرزندان آدم مسلم است. من به دیدار (اجداد و ) گذشتگانم آن چنان مشتاقم که یعقوب (ع) به دیدار یوسف (ع) اشتیاق داشت، قتلگاهی برای من مهیا گشته است که من می‌بایست بدان جا بروم.

گویا می‌نگرم که درندگان بیابان در سرزمینی میان نوامیس و کربلا، اعضای بدن مرا از هم پاره می‌کنند و می‌درند تا بدین وسیله شکم‌های گرسنه خویش را از من سیر کنند.

آری! راه گریزی از سرنوشت محتوم نیست. آنچه که خداوند بدان راضی هستم باشد، ما نیز به آن راضی‌ایم و در مقابل بلاهایی که بر ما می‌رسد صبوریم، و خداوند نیز بهترین پاداش صابران را به ما خواهد داد.

هرگز پاره تن رسول خدا (ص) از او جدا نخواهد شد و ما در بهشت در کنار آن حضرت (ص) خواهیم بود تا چشمان آن حضرت با دیدن ما روشن می‌شود و به این وسیله وعده الهی رنگ تحقق به خود گیرد، من صبح فردا از مکه عزیمت خواهم کرد، هر کس خواستار آن است که در راه من، خون خویش را نثار کند و مهیای سفر است، همراه من کوچ کرده و بیاید.»

* دل‌شان با تو، شمشیرهایشان علیه تو

روایت شده از «ابو جعفر محمد بن جریر طبری امالی» در کتاب «دلائل الامامة» که: «ابو محمد سفیان بن وکیع» از پدر خود «وکیع » و او از «اعمش» نقل کرده است که: «ابو محمد واقدی» و «زرارة بن خلج» گفتند: قبل از آن که امام حسین (ع) به سوی عراق عزیمت کند، ما به ملاقات ایشان رفتیم و از سست عهدی مردم کوفه به آن حضرت خبر دادیم و به او گفتیم: دل‌های کوفیان با شماست؛ اما شمشیرهایشان علیه شما!

آن حضرت پس از شنیدن سخنان ما، اشاره به آسمان کرد، در این حال درهای آسمان گشوده شد، و عده زیادی از ملائکه که تعداد آن‌ها را جز خدا کسی نمی‌داند، پایین آمدند، امام (ع) فرمودند: «اگر تقدیر و مشیت الهی این گونه نبود که چیزهایی نزدیک هم شوند و زمان شهادت من نزدیک نشده باشد، به کمک این ملائکه با این مردم می‌جنگیدم، اما من یقین دارم که قتلگاه من و اصحاب من در کربلاست و غیر از علی فرزندم، هیچ کس نجات نخواهد یافت!»

خروج از مکه در روز ترویه

از «معمر بن مثنی» در کتاب «مقتل الحسین» روایت شده است که: روز ترویه بود که «عمروبن سعد بن ابی وقاص (ابن سعد)» همراه لشکر عظیمی وارد مکه شد، او از سوی یزید مامور شده بود که اگر امام حسین (ع) جنگ را شروع کرد، او نیز با حسین (ع) به مقابله بپردازد و اگر در خود این توان و نیرو را دید، خود آغازگر جنگ باشد.

امام حسین (ع) در همان روز ترویه از مکه خارج شد.

* شکسته شدن حرمت حرم

در کتاب اصل «احمد بن حسین عمر بن بریدة» که او راوی معتمدی است این گونه روایت شده که او از اصل «محمد بن داوود قمی» نقل کرده که امام صادق (ع) فرمودند: «شبی که در صبح فردایش امام عزم خروج از مکه را کرده بود، «محمد بن حنیفه» خدمت امام رسید و گفت: برادر جان! تو خود آگاهی که مردم کوفه با پدر و برادرت (چه رفتاری کردند و) چه حیله و نیرنگی به کار بردند. ترس من از این است که تو نیز دچار سرنوشت پدر و برادرت شوی، اگر قصد ماندن و اقامت در مکه را کنی، تو با عزت‌ترین مردم در این حرمی و هیچ کس نمی‌تواند به تو تعرض کند.

امام (ع) فرمودند: «برادرم! می‌ترسم که یزید بن معاویه، مرا غافلگیر کرده و به قتل برساند و با کشتن من حرمت حرم الهی شکسته شود!»

محمد بن حنیفه گفت: اگر از این جهت بیمناکی به یمن یا به بیان‌های اطراف پناه ببر؛ تا هم محفوظ باشی و هم دست یزید از تو کوتاه شود.

امام (ع) فرمودند: «من در این زمینه باید فکر کنم!»

* خدا می‌خواهد تو را کشته ببیند!

سحرگاه آن شب، امام حسین (ع) عزم رفتن نمود، هنگامی که خبر رفتن امام حسین (ع) به گوش محمد بن حنیفه رسید (شتابان) آمد و مهار شتری که حضرت بر آن سوار بود را گرفت و عرض کرد: (برادر جان!) آیا تو نگفتی که درباره سخنان من فکر خواهی کرد؟

امام (ع) فرمود: (آری)!

محمد گفت: پس چرا این همه در رفتن شتاب و عجله می‌کنی؟

حضرت فرمودند: «هنگامی که تو از پیشم رفتی، رسول خدا نزد من آمدند و فرمودند: «حسین جان! (از مکه) خارج شود (و به سوی عراق برو) زیرا که خداوند می‌خواهد تو را کشته ببیند».

محمد بن حنیفه گفت: انا لله و انا الیه راجعون، پس اگر به نیت کشته شدن می‌روی، زنان و کودکانت را چرا می‌بری؟

امام (ع) فرمودند: «رسول خدا (ص) به من فرمودند: «اراده خداوند بر این تعلق گرفته که خاندان مرا اسیر و گرفتار ببیند.»

امام (ع) پس از گفتن این سخنان، با محمد بن حنیفه وداع نموده و حرکت کرد.

* رسیدن به فوز عظیم شهادت

«محمد بن یعقوب کلینی» در کتاب «رسائل» خویش از «محمد بن یحیی» و او از «محمد بن حسین» و او از «ایوب بن نوح» و او از «صفوان» و او از «مروان بن اسماعیل» و این شخص از «حمزة بن حمران» روایت کرده است که ما در نزد امام صادق (ع)  صحبت از خروج امام حسین (ع) کردیم و در مورد ماندن محمد بن حنیفه در مدینه سؤال کردیم.

امام صادق (ع) فرمودند: «ای حمزه! حدیثی را بر تو عرضه می‌کنم که پس از آن دیگر نباید در این باره سؤال کنی»

هنگامی که امام حسین (ع) عزم حرکت نمود، دستور داد کاغذی برایش بیاورند و در آن نوشت:

به نام خداوند بخشنده مهربان

«نامه‌ای از حسین پسر علی به بنی‌هاشم، اما بعد، امروز هرکس همراه من بیاید به فوز عظیم شهادت می‌رسد و هر کس تخلف کند به پیروزی نخواهد رسید. والسلام.»